but
dinozaury
droga
dzień kobiet
Ekomuzeum
ferie
fsc
historia
huta
hutnictwo
klub
kolej
konkurs
kopernik
książka
muzeum
nabór
nauczyciele
nauka
niepodległość
nowości
obiekt
obuwie
oferta
Paulina Rogala
pomnik
seminarium
skamieliny
sklepik
sowa
spotkanie
stalówka
styczeń
traugutt
walentynki
Wielki piec
wiosna
wyjazd
wykład
wystawa
wystawa stała
zabytki
zdarzenie
zima
żelazo
Wielki Piec z 1899 roku
Najcenniejszym obiektem na terenie Muzeum jest pochodzący z 1899 r. Wielki Piec z zachowanym kompletnym ciągiem technologicznym torowisk kolejowych, wieży gichtowej dostarczającej materiały wsadowe niezbędne do wytopu surówki. Podziw może budzić pajęczyna urządzeń filtrujących i nadmuchowych szczelnie opasujących Wielki Piec, nagrzewnice COWPERA i halę lejniczą.
Wielki Piec początkowo posiadał poj. 180 m3 , po modernizacji w latach 1922-31 zwiększono pojemność do 250 m3. Wysokość wynosi ok. 22 m, całość natomiast posadowiona jest na fundamentach na głębokość 5,5 m. Sam wielki piec składa się z: części dolnej zwanej garem, która zamknięta jest od spodu trzonem pieca; nad garem kolejno znajdują się spadki, przestron, szyby i gardziel. Wnętrze wielkiego pieca wykonane jest z cegły ogniotrwałej (szamotowej). Szyb o wysokości ok. 10 m wykonany jest również z cegły ogniotrwałej i wzmocniony stalowymi obręczami.
Jeżeli Wielki Piec stanowi serce zakładu, to jego płucami jest jedna z największych na świecie maszyna parowa dostarczająca sprężone powietrze.
Dmuchawa tłokowa (bliźniacza o mocy 800 KM) wyprodukowana została przez niemieckie ,,Towarzystwo Akcyjne Budowy Maszyn Braci Klein” w Dalsburgu, oddział w Rydze. Maszyna wytwarzała dmuch powietrza do nagrzewnic o ciśnieniu 0,5 atm. w ilości 11 tys. m3 na godzinę. Koło zamachowe o średnicy 6 metrów i 16 obr/min. Dodatkowe wyposażenie stanowiła ręczna suwnica z 1898 r. o nośności 15 ton. Wykonana została w firmie Ludwig Stuckenholz Wettera i przeznaczona do okresowych przeglądów i napraw.
Nowa technologia w procesie wytwarzania żelaza w tym zmiana paliwa wielkopiecowego z węgla drzewnego na koks to geneza uruchomienia nowego Wielkiego Pieca w 1899 r. Wybudowana w 1885 r. linia kolejowa na trasie Skarżysko – Ostrowiec, dała podstawy rozwoju metalurgii żelaza, opartej na paliwie koksowym. Zachowany kompletny ciąg technologiczny to otaczająca 8 hektarowy obszar pajęczyna torów kolejowych, magazyny materiałów wsadowych oraz wkomponowana przestrzennie kamienna estakada, z której rozładowywano rudę żelaza i kamień wapienny. Wózki załadowane materiałami wsadowymi – kamieniem wapiennym, koksem i rudą żelaza wędrowały do pionowego wyciągu gichtowego, skąd wynoszone były na wysokość 22 metrów i poprzez pomost do urządzenia zasypowego typu dzwon Langena. Tam zasypywano Wielki Piec. W latach 1922-31 oraz 1955-59 przeprowadzono modernizację. Wygaszenie wielkiego pieca 19 marca 1968 r., zamknęło ważny rozdział w historii Zakładów Starachowickich i samych Starachowic.
Autorzy:
Mirosław Witkowski
Rafał Roman
